Mijn meest kwetsbare, persoonlijke en liefdevolle verhaal. Waarom ik doe wat ik doe.
27 september 2013 is een zwarte bladzijde in mijn levensboek. Dat is de dag dat mijn moeder er ineens niet meer was. Nog nooit had ik stilgestaan bij het idee dat het mogelijk was dat zij zou overlijden. Misschien had ik nog wel nooit echt stilgestaan bij de dood. Niet op deze manier. Hoe ga je eigenlijk om met de dood?
Mijn moeder werkte in de thuiszorg en werd door een van haar patiënten om het leven gebracht. Ze is ter plekke overleden. Dat is precies wat ik zeg als mensen vragen hoe ze overleden is. Dat is vaak moeilijk om te vertellen. In eerste instantie was het moeilijk omdat alleen al bij het woord ‘moeder’ mijn ogen volschoten en ik in een paniekreactie bijna niets meer kon uitbrengen.
Inmiddels, omdat ik een balans zoek tussen eerlijk uitleggen wat er gebeurd is en niet overkomen alsof de dood van mijn moeder erger is dan die van iemand anders. En dan ook nog zorgen dat diegene aan wie ik het vertel zich niet ongemakkelijk voelt door deze vreemde informatie over een niet-natuurlijke dood. Ja, ik weet het, misschien houd ik nog steeds te veel rekening met anderen. Maar dat is dan ook weer waar mijn kracht ligt.
Het voelt ook best eng om dit allemaal te delen. Ik wil niet dat het lijkt alsof ik ermee ‘te koop loop’. En mijn intentie was sowieso om dit alleen online te plaatsen als mijn vader, broertje en zusje het ermee eens waren. Zij zijn hier ook een deel van. Maar deze gebeurtenis is voor mij letterlijk de reden dat ik ben wie ik nu ben, dat ik sta waar ik nu sta en dat ik doe wat ik nu doe.
“Losing my mother wasn’t just a fact about me. It was the core of my identity, my very state of being”.
– Hope Edelman in Motherless Daughters.
De plotselinge dood van mijn moeder is nu verweven met mijn identiteit. En waar het me eerst tegenhield, omdat ik vanwege pijn en emotie niet vooruit kon, geeft het me nu meestal kracht om door te gaan en ten volste te staan voor wie ik ben!
Lang heb ik me verzet en verdrietig gevoeld over de oneerlijkheid van dit alles. Dat mijn moeder dit moest overkomen, maar ook dat mij voor m’n gevoel van alles was afgepakt. Mijn jaren als twintiger waarin ik me juist wilde gaan ontwikkelen zoals iedereen om mij heen dat deed. En ineens stond ik stil. Ik was periodes depressief, angstig en heel erg gestrest. Misschien lijkt het egoïstisch, want degene voor wie het pas écht oneerlijk was, is natuurlijk mijn moeder. Maar dit is hoe ik me voelde en ja, soms nog wel voel.
Nu, na al die jaren merk ik dat stress een rode draad is door dit alles. In de tijd nadat mijn moeder overleden was, gaf het verdriet en het rouwen mij zoveel stress dat mijn lichaam er letterlijk pijn van deed. Tegelijkertijd voelde ik de druk van de maatschappij om door te gaan. Alles en iedereen, het leven, ging maar door en door. Ruimte voor stilstaan en rust leek er niet te zijn, terwijl ik daar juist zo behoefte aan had. Dat gaf extra stress en daarin voelde in me soms eenzaam. Dat moest toch anders kunnen?
Therapie voor traumatische rouw, maar vooral de dingen die ik leerde over mezelf in de yogalessen die ik volgde, hebben me in deze lange periode geholpen. Tijdens hele rustige yogalessen kon ik eindelijk die tijd nemen om te rusten en stil te staan bij de lichamelijke en emotionele pijn die ik voelde. Ik kon niet ontkennen dat het licht aan het eind van die donkere tunnel altijd sterker was na het beoefenen van yoga.
Daarom ging ik ermee door en volgde ik meerdere opleidingen tot yogadocent. Vooral de opleidingen Restorative yoga van Alison Melvin en Yoga for Mental Health van Anneke Sips hebben ervoor gezorgd dat ik lichaam en geest met hele duidelijke oefeningen tot rust kan brengen in tijden van intense stress. Allemaal in een veilige omgeving. Niet alleen bij mezelf, maar uiteraard voornamelijk bij anderen. Rust en ontspanning is zo waardevol in een maatschappij waarin drukte en stress bijna vanzelfsprekend is.
Als het zou kunnen dan zou ik alsnog alles dat ik de afgelopen jaren aan levenslessen geleerd heb overboord gooien om mijn moeder nog in mijn leven te hebben. Maar aangezien dat niet kan, ben ik dankbaar voor hoe mijn leven zich nu gevormd heeft. Vroeg of laat was ik denk ik altijd yogadocent geworden, want dit is het vak dat bij me past.
Dus daarom doe ik wat ik doe. Lichamelijke stress is waar ik, na het volgen van die opleidingen en die harde levenservaring, verstand van heb. Daarom is het mijn missie om jou te helpen rust, stilte en ontspanning te integreren in je leven, zodat je lichaam kan herstellen wanneer het nodig is en je voelt dat je een balans in je leven creëert die voor jou werkt, zodat je met stress kunt omgaan wanneer het zich aandient. En dat allemaal op een manier die bij jou past. Rust.
Met heel veel liefs,
Anniek