Klik op de afbeelding om naar deze blog te luisteren
Alles verandert altijd: in gesprek met Karlijn van Slow Living
De Rustclub is er voor de zorgzame, gevoelige, moedige krijgers van deze wereld. Voor degene die bewuster willen leven. Met meer echte aanwezigheid bij wat belangrijk is in het leven. Het is mijn intentie om dit jaar enkele bijzondere mensen te spreken die eenzelfde visie hebben. Personen van wie ik weet dat ze de wereld een stukje zachter en mooier maken.
Het eerste gesprek van deze reeks had ik met Karlijn Jacobs. Karlijn organiseert Slow Living weekenden en dagen in Ubbergen, vlakbij Nijmegen. Ze faciliteert ruimte. Voor stilstaan, bewust aandacht geven, verlangzamen. Aandacht. Oefenen om te zijn met wat er is. Hmm ja, dat zijn woorden waar ik blij van word. Ik wilde graag weten hoe dat voor haar werkt in haar (dagelijks) leven. Het werd een inspirerend gesprek tijdens een wandeling op een koude, maar zonnige vrijdagmiddag in maart. Samen met haar jonge hond Ava. Per abuis kwam ze erachter dat Ava staat voor ‘Alles verandert altijd’, een van haar favoriete lessen.
De start van Slow Living
Ideeën en ondernemingen ontstaan niet zomaar. Wat we soms niet zien is dat er heel wat vlieguren en levenservaring aan vooraf gaat, maar dat het juiste idee wel ineens kan binnenvallen. Na eerst een hele tijd mindfulness lessen te hebben gegeven aan kinderen, kwam het slow living idee in haar op.
“Ik heb eerst slow living trainingen gegeven aan volwassenen en toen voelde ik al heel snel dat lesgeven niet mijn talent is. Het samen ervaren ligt mij beter. Het gewoon meedoen. Ik ben geen dingen aan het uitleggen. Geen dingen aan het vertellen. Ik zeg niet hoe het moet. We doen het vooral met elkaar. Het ervaren met elkaar. Dat ligt mij goed. Dat past mij beter”.
Zoals ik Karlijn ken, geloof ik dat meteen. In haar bijzijn voel ik me altijd gezien, omdat ze naast me staat in mijn menselijke ervaringen. Werp een blik op de reviews op Karlijns website en je weet meteen wat ik bedoel. Toch vroeg ik me af wat uiteindelijk ooit de reden was om meer te oefenen met mindfulness en bewust, langzamer leven.
“Dat kwam eigenlijk vooral door de depressie die ik had. Als je daarmee aan de slag gaat dan ga je leren kijken. Dat doe je dan bij therapie. Dan ga je kijken en reflecteren. En dan word je al vanzelf wat meer bewust. Daar ging wel een wereld voor mij open. Dat bracht me heel veel inzichten over mezelf. En ik denk ook dat die depressie, dat neerslachtige, dat dat blijft. Dat het ook een stukje is dat bij mij hoort. Het is een deel dat blijft terugkomen, wat niet nu weg is ofzo”.
Dat herken ik wel. Alleen al het toestaan dat het soms terugkomt maakt het zachter.
“Ja, want vechten is verkramping en dat is nooit echt de bedoeling. Ik denk dat verzachting de bedoeling is. Hoe het ook is. Hoe je je ook voelt”.
Weerstand, oordelen en iets mogen voelen
Weerstand tegen wat er is. Vechten. Proberen de weerstand om te draaien en situaties te veranderen.
En dan… stoppen met vechten. De weerstand opening geven, zodat het je de weg kan wijzen. Misschien is dat de rode draad door ons gesprek. Misschien is het de les die we allemaal mogen leren in het leven. Hoe doet Karlijn dat?
“Mild zijn. Ik ga altijd weer terug naar weten dat ik niks anders hoef te voelen of te ervaren, dan wat er is. Ik hoef me niet rustiger of minder druk te voelen of iets te proberen of iets te willen veranderen. Het mag gewoon, wat er dan is. Daarnaar teruggaan. Dan is er al meteen verzachting”.
“Want ook ik voel naar mezelf soms een oordeel op druk zijn. Of op onrust voelen. Een oordeel op stress hebben. Maar het hoort erbij. Het is niet het doel om alleen maar rustig te zijn, of slow. Dat kan niet. Dat hoeft niet. Voor mij is het doel (of ook niet echt het doel, maar meer een wens) om me heel erg bewust te zijn van wat er gebeurd. Hoe snel of langzaam het ook gaat. Maakt allemaal niet uit. Het gaat niet om het tempo. Het helpt natuurlijk wel om te vertragen óm te kunnen voelen. Maar soms moet je ook gewoon snel in het leven. Het helpt me daarom te voelen dat het gewoon mag. Dat het eerst nou eenmaal zo is. Dan hoef ik niet m’n best te doen om rustiger te worden”.
“Eerst komt altijd even die weerstand. Maar om van daaruit te gaan veranderen voelt alsof ik iets fout heb gedaan. Of dat het iets is van falen. Dus in plaats van te forceren en te denken: ik moet nu echt meteen iets anders, ik moet dit nu echt stoppen, of m’n grens meteen aangeven of iets radicaal anders doen. In plaats daarvan eerst voelen dat het mag nu. Dat het voor een paar dagen zo oké is. En daarna voel ik dan waar ik kan gaan veranderen”.
Ja! Wat Karlijn zegt geeft me bevestiging in de tendens die ik in de wereld zie. Altijd meteen willen reageren op weerstand. Een verandering forceren. In plaats van de weerstand omarmen en het toestaan je te vertellen waar je naartoe mag bewegen. We hebben vaak het idee dat we passief zijn als we even niets doen. Dat we dan niet bewegen of vooruitgaan. Maar juist vanuit het niet-doen ontstaat een beweging die veel natuurlijker en juister is.
Alles verandert altijd
We hebben altijd het idee dat we zoveel moeten doen. Maar als we de weerstand toestaan en de beweging laten komen. Dan hoef je eigenlijk niet zoveel te doen.
“Nee, want het verandert toch wel. Dat is het allermooiste. Dat vind ik zo vet! Mijn grootste les is echt dat alles weer verandert. In zo’n moment is dat niet te bedenken. Maar dat is echt zo. Dat vind ik elke keer weer zo’n mooie om me te herinneren. Het verandert gewoon weer. We slapen er een nachtje over. Morgen is het weer anders. Dat je voelt dat deze fase nu even oké is. Daarmee is het minder groot, minder intens, minder erg. Het mag het gewoon even. Het verandert wel weer”.
“En natuurlijk is de andere kant ook wel dat je graag in beweging wil komen. Iets wil manifesteren. Want helemaal niks doen dat helpt natuurlijk ook weer niet. Wat ik dus ook steeds meer ervaar is dat het helpt om letterlijk in die beweging te komen. Om naar buiten te gaan en echt langzaam te wandelen en dan echt te kijken, te luisteren en te voelen. Met de zintuigen. Uitzoomen. Rustig stappen. Of laatst zag ik een man op het perron staan, de zon te voelen met zijn ogen dicht. Terwijl iedereen op z’n telefoon aan het kijken was. Dus dat kan ook gewoon. Dat is echt fijn en dat zie je niet veel. En ook in die momenten van bewust wandelen of voelen, dan is er nog steeds wel die onrust en die haast neiging. Maar toch, vanzelf verandert het”.
Streven naar een afwezigheid van weerstand is onbegonnen werk. Denken dat je nooit meer zal vechten tegen wat er is, bestaat niet. Zelfs als we weten dat het wel weer zal veranderen. Ik neem mee wat Karlijn me hier leert. Een cirkel van oefening.
Herinneren
Een cirkel van herinneren. Zoals ze dat ook doet voor de deelnemers na een Slow Living weekend. Bevestigen dat het allemaal normaal is.
“Na een weekend denk je vaak: ik heb het helemaal gevonden. En daarna val je. Dat hoort er dus gewoon bij. Daarna denk je weer eens: oh ja, het weekend. En dan herinner je en denk je: oh ja, dat is hoe ik het graag wilde. Dan broeit het weer even.
Dat is een mooie cirkel. Ook om te weten. Daardoor mag het ook meer. Is het niet meteen falen. Dat is hoe het is. Zo hoort het. Je doet het goed”.
Herinneren. Ja! Dat is wat zo nodig is om weer bij jezelf, en wat jij belangrijk vindt, terug te komen. Niet meer met het hoofd beredeneren, maar contact maken met je lijf en daar weer voelen wat je ook ooit eerder voelde. In een yogales, op retraite, tijdens een meditatie of iets anders. Je doet deze dingen idealiter niet om jezelf op te laden. Maar om de plant van je hart opnieuw water te geven zodat je er gedurende je dagelijks leven vaker contact mee kunt maken.
Dat is in ieder geval wat het mij geeft. Dat oefenen met rustiger, langzamer en meer bewust leven. Ik ben benieuwd hoe dat voor Karlijn is.
“Ja, ik kom steeds weer opnieuw in contact met mezelf, waardoor ik andere keuzes maak. Als ik dat niet doe verlies ik mezelf meer in meningen en mensen om me heen. ‘Hoe het hoort’. Hoe vaker ik incheck, hoe vaker ik voel wat wel of niet fijn voelt in mijn buik of lijf. Dan blijf ik meer bij mezelf.
Weer een cirkel: Als ik vaker incheck, voel ik beter hoe het is. Wanneer ik beter voel hoe het is, weet ik beter wanneer het fijn voelt. Als ik weet wat fijn voelt, kan ik ervoor kiezer het vaker te doen. En wanneer ik het vaker doe, voel ik me dus vaker fijn”.
Bewuster zijn is niet altijd gemakkelijker of simpel. Jezelf voor de gek houden gaat niet meer.
“Nee klopt haha. Dan is het: ik heb het al gedacht, ik heb het al gevoeld, ik kan niet meer terug. Ik kan ‘het andere’ wel gewoon doen, maar dat kan eigenlijk niet meer. En dan toch kiezen is wel vaak spannend hoor. Maar uiteindelijk altijd de goede keuze”.
Dankjewel Karlijn, voor je wijze woorden en fijne energie.