Wat is rouw? De trekkracht
Wat is rouw? Ik denk er nog regelmatig over. Een paar maanden terug heb ik heel scherp gevoeld dat in rouwen een trekkracht zit. Een trekkracht naar de ene kant om naar het verleden terug te bewegen, terug te gaan naar wat er was. En een kracht naar de andere kant om vooruit te kijken, naar de toekomst. Een lief persoon zei me: ‘Precies dat is rouwen, die trekkracht’.
Sms gesprekken met mam
In het kader van eenvoud, zoals te lezen in mijn vorige blogs, besloot ik laatst Whatsapp te verwijderen en stuur ik nu af en toe een ouderwetse SMS. Toen ik mijn SMS-gesprekken wilde opschonen kwam ik ineens gesprekken van 10 jaar geleden tegen met mijn moeder. Ik scrolde er met veel liefde doorheen en ineens vroeg ik me hardop af: Wat zou mama vinden van De Rustclub? Eigenlijk vreemd dat ik mezelf nooit eerder die vraag gesteld had. Mijn lief, die mama overigens niet gekend heeft, zei dat ze heel trots zou zijn en dat ze vast iedere woensdagavond mee zou hebben gedaan met de lessen. En dat denk ik ook.
Een voorbeeld van trekkracht
Dit is een klein voorbeeld van die trekkracht. Het vieren van wat De Rustclub is. Mijn eigen trots die ik niet met haar kan delen. Goh, wat zou ik dan graag terug de tijd in gaan. Zeker als ik die SMSjes lees. Wat had ik nog allemaal tegen haar willen zeggen? De pijn van geen gesprekken meer kunnen voeren. Haar om raad vragen. Tegelijkertijd had De Rustclub waarschijnlijk niet bestaan in deze vorm als ze er nog was. En kijk ik graag vooruit naar wat het leven mij en De Rustclub nog mag brengen.
Opschudden en neerdwarrelen
De tegenpolen die dan ontstaan maken mij verdrietig en boos en bang. Emoties die alle kanten op vliegen en als het ware aan die trekkracht voldoen. Dan heb ik echt stil te staan. Gelukkig heb ik een lief die me aankijkt en met me meevoelt. Het kan er zijn. En gelukkig had ik een rustig weekend voor de boeg, zodat ik de tijd kon nemen om eventueel verder te voelen en er aandacht aan te geven. Ik heb rust nodig om naar binnen te gaan en weer te herinneren dat het geoorloofd en goed is me te laten opschudden door het verlies en ik heb daarna rust nodig om alle opgeschudde deeltjes te laten neerdwarrelen zodat ze weer een plek in mijzelf kunnen vinden en zodat ik weer in het nu kan zijn. Verder wandelen…
Tot je weer terugkomt in het midden
Rouwen is een trekkracht die (zeker in het geval van het verlies van een dierbare) iedere keer zal terugkeren. Bij elk nieuw laagje. Bij elk nieuw of belangrijk moment in het leven. De kunst is om in de trekkracht alles weer aan te kijken, te voelen en daarna weer terug te keren naar het nu. In iemands ogen te kijken, te zijn en te voelen welke pijn daar ligt als je bij je nieuwe laag bent aangekomen. Stil staan. Rust nemen in dat moment. Niet voorbijgaan. Je laten bewegen tot je weer terugkomt in het midden.
Lukt dit wel?
Maar misschien heb je de ervaring dat soms daadwerkelijk tijd nemen om bovenstaande te doen best wel moeilijk is. Het kan zijn dat het voor jou voelt alsof er niemand is die dit samen met je kan doen. Omdat er gewoonweg niemand is, of omdat de personen die er zijn niet de capaciteit hebben om te blijven bij het ongemak. Het kan ook zijn dat je in de drukte van het leven niet de tijd vindt of voelt om die trekkracht toe te staan.
Vertraging in rouw
Ik herken dat. Ook ik vind het kennelijk lastig om voor mezelf die trekkracht regelmatig toe te laten. Om iemand om hulp te vragen en mijn pijn te delen. Om rust te nemen. Niet altijd is er dat rustige weekend waarin ik naar binnen kan keren. Niet altijd heb ik het gevoel gehad dat het veilig genoeg is om te delen. Gelukkig steeds meer, maar wat ik wil zeggen is dus dat ik het herken. En ik kan me heel goed voorstellen dat je hetzelfde ervaart. Het lijkt bijna onoverkomelijk. We zijn in deze wereld niet meer zo gewend de pijn écht met elkaar te delen en er de tijd voor te hebben (of te nemen). Alles gaat door, in snelheid. Terwijl verlies en rouw naar mijn mening vertraging nodig hebben. Vertraging om in het nu te zijn. Vertraging om te zijn. De dood vraagt je bijna om die vertraging toe te laten, zodat je kunt rouwen. Zodat je de trekkracht mag ervaren. Voor of vlak nadat iemand gaat of zelfs nog jaren later.
Vertraging in leven
Vertraging geldt wat mij betreft voor alles wat we te ervaren hebben in dit leven, niet alleen rouw en verlies. Die vertraging om in het nu te zijn. Om aandachtig te zijn en tijd te nemen voor wat we voelen. Om zo nu en dan het lijf te laten rusten om alles te laten neerdwarrelen. Dat is waarom vertraging en rust nemen voor mij zo belangrijk zijn. Het zal voor iedereen anders zijn, maar in snelheid heb ik niet het gevoel dat ik kan ervaren wat het is om dichtbij te zijn. Dichtbij emoties, dichtbij wat de dood is en daarmee dichtbij méér leven.
Samen vertragen
Als je dit herkent en eens dat moment wilt nemen om jezelf te laten rusten en vertragen, en daarin te trekkracht toe te laten en op te merken dat alles er kan zijn. Gedragen door woorden, een prettige omgeving en andere mensen die hetzelfde kennen. Dan ben je van harte welkom op een Yoga & Rouw Dag. Je kunt erbij zijn en ik verwelkom je hier graag. Samen met anderen zijn we stil, keren we naar binnen, laten we alles zijn, vertragen we, kijken we elkaar in de ogen en vertrouwen we dat veel weer zijn plek vindt. Ik hoop dat je erbij bent.
Stel gerust vragen als je ze hebt. Liefs, Anniek