Een simpel leven – Welk leven is mogelijk als het simpel mag?
Een simpel leven. Begin dit jaar schreef ik een blog over mijn visie op een simpel leven. Welk leven is mogelijk als het simpel mag? Dat wat je nu zult lezen voelt voor mij als een vervolg op de reis van het verlangen te versimpelen. Geniet van het lezen en laat me gerust weten wat jij voelt en denkt.
Een ander tempo
Begin september nam ik afscheid van mijn ouderlijk huis. Bijna alles was opgeruimd, maar er stond nog een doos waarin ik oude rapporten van de basisschool vond. Blijkbaar was mijn werktempo elk jaar te laag en aan het eind van ieder jaar had ik mijn werktempo opgekrikt naar ‘goed’. Dat vond ik ontroerend en tegelijkertijd verdrietig om te lezen. Ik had een ander tempo en deed mijn uiterste best om me aan te passen aan de norm. Bovendien werd mijn lage werktempo gerelateerd aan perfectionisme.
Nu zal ik niet ontkennen dat ik dingen graag goed doe, maar zou het ook kunnen zijn, zo jong en puur als ik was, dat ik de dingen graag met aandacht deed? Daadwerkelijke aandacht kost namelijk wat meer tijd. Zou het kunnen zijn dat perfectionisme vooral een eigenschap is die voortkomt uit de druk om aan te passen aan een verwacht tempo terwijl er tegelijkertijd de intrinsieke wens is om vast te houden aan een aandachtige blik op het leven? Als tijd nemen, aandacht hebben en jouw fijnste tempo kiezen genormaliseerd zouden zijn, zou het dan nog perfectionisme heten?
Welk leven is er mogelijk als het simpel mag?
Het klopt wel in de tijdsgeest, want wanneer daadwerkelijke aandacht iets meer tijd vergt blijft er minder tijd over om productief te zijn, te werken en geld te verdienen. Wanneer er minder geld verdiend wordt kan er minder geconsumeerd worden en dat kan natuurlijk niet in een kapitalistische maatschappij ;)
Maar ik ben zo benieuwd… welk leven er mogelijk is wanneer we meer tijd en ruimte creëren voor oprechte aandacht. Voor onszelf, voor elkaar en voor de dingen die ons leven ons leven maken. Als we daardoor minder consumeren, omdat we ook minder nodig hebben, waaronder minder afleiding. Welk leven is er mogelijk als het simpeler mag?
Dezelfde visie
Ik besluit al een tijdje niet meer te wachten tot de omstandigheden juist zijn om een antwoord te krijgen op die vraag. De laatste tijd verdwaal ik regelmatig in websites, podcasts, boeken en nieuwsbrieven van mensen die ook niet wachtten. Net zoals toen ik kind en tiener was, kan ik me nog steeds volledig onderdompelen in iets dat me inspireert. Gehele websites of boeken van voor tot achter lezen, omdat ik me thuis voel komen in iemands woorden. Aandacht schenken aan de woorden en de beelden, want alles is waarschijnlijk zorgvuldig gekozen. Zorgvuldig omdat het telt. Dat wat we zeggen en geven aan de wereld.
Dus JA, er zijn mensen met eenzelfde visie. Afgelopen week liet ik me inspireren door de website van Nicole Jane Hobbs en haar ‘The Relaxed women’, want inderdaad “growing up, I never knew a relaxed woman”. Maar ook van de podcast Regenerative living met Meg Berryman en het boek Practising Simplicity van Jodi Wilson werd ik blij. Een boek die de waarheid in mij zo aanraakt, waardoor ik eigenlijk bijna alles zou willen markeren. Zij zegt:
“Simplicity is a modern-day revolution, a revolt against a world that lauds productivity, a quiet, revered acknowledgement of our smallness. It requires our attention, our empathy and our trust. But mostly it requires us to be aware, to care”.
Een radicale rust revolutie
Een revolutie, zo dacht ik laatst ook al over De Rustclub missie. Een radicale rust revolutie. Bewegen in de tegengestelde richting. Langzaam, simpel en rustig leven als tegencultuur van de heersende cultuur waarin we altijd maar productief zijn. Meg Berryman benoemt het zo mooi als ze zegt dat we nu vooral het gevoel van urgentie, gejaagdheid en tekort in ons lichaam kennen en dit mogen afleren, door in kleine stappen ons lichaam juist te leren hoe genoeg voelt, hoe langzaam voelt, hoe rust voelt. En niet als een overtuiging of mindset, maar echt als belichaamde ervaring. Stel je voor lieve mensen, wat dat zou opleveren? Welke keuzes zou je maken? Hoe zou je leven eruitzien? Heb je dan nog steeds nodig wat je nodig denkt te hebben?
Wanneer we onszelf niet meer ergens uit proberen te denken en altijd maar oplossingen bedenken, maar weer opnieuw leren naar onszelf toe te bewegen. En daar te voelen, te rusten en stil te zijn. “We could take this radical care approach and say I don’t know what it is, I don’t know why it’s here, but it’s here and I’m going to work on practices to be with it. Or I’m going to ask someone to hold it with me. Alongside with me” (Meg Berryman). En in geval van dat laatste, dat degene naast je er met aandacht voor je kan zijn, omdat deze persoon ook dezelfde, belichaamde zachtheid kent en beoefent.
Simpel is niet simpel
Bovenstaande betekent overigens niet dat een simpel leven, waarbij je rust in jezelf voelt en aandacht kunt hebben voor wat er is, vrij is van stressvolle momenten en pijnlijke gebeurtenissen. Deze zijn inherent aan ons leven, de terugkerende cirkel van leven tot dood. Het betekent dat er een basisgevoel van ontspanning en vertrouwen is waarmee je het leven kunt dragen. En het liefst dan ook samen met anderen.
Dus ja, ik oefen al een geruime tijd en ben inmiddels gemotiveerder dan ooit om daarmee door te gaan. Dat betekent dat ik soms lastige keuzes maak waarvan de tranen over mijn wangen lopen omdat het me nog regelmatig moeite kost om nee te zeggen. Dat betekent dat ik een zachte weg baan in ondernemen én daarnaast tijd nemen voor rust en het niet-doen. Dat betekent dat het niet altijd gemakkelijk is, maar het voelt wel goed en spannend. Als mijn verlangen is om simpeler te leven, dan hoort het niet alleen thuis in de toekomst, maar oefen ik daar vandaag al mee. Simpelweg omdat het leven alleen vandaag plaatsvindt.
De Rustclub Community
Mocht je door het lezen van dit stuk ontdekken dat je dat basisgevoel van rust, langzaam, genoeg en vertrouwen eigenlijk helemaal nog nooit gevoeld hebt? Of ergens wel, maar het blijvend beoefenen en vasthouden ervan toch lastiger is dan je zou willen? Dan nodig ik je alvast uit om je vanaf december bij De Rustclub Community aan te melden. Ik kijk er zo naar uit een plek te creëren waarbij je die stappen mag zetten naar dit andere leven. Van gejaagd naar langzaam. Van druk naar simpel. Van spanning naar rust. En waarbij we dat ook samendoen en er een imprint van maken in ons lijf. Een community van mensen die hetzelfde voor zich zien. Tegen de huidige cultuur in, elkaar inspireren. Dat je, net als ik soms ervaar bij het lezen van iemands teksten, je mag voelen thuiskomen. Als jij voor jezelf zorgt, zorg je daarmee ook voor anderen.
Meedoen met De Rustclub Online kan hier. Ik hoop je te zien!